Ik had het voorspeld in mijn vorige blogbericht: die weersvoorspelling beloofde niet veel goeds. Uiteindelijk hebben we geen 15 cm sneeuw gekregen maar ruim 40 cm! En dat leidde tot nogal wat minder leuke situaties....
Zaterdagmorgen was er nog niets aan de hand en hadden we lekker de hele ochtend geknutseld om onze halloween-versieringen op tijd af te hebben. Casey was 's ochtends naar haar werk gegaan en rondom lunchtijd hebben we nog een videogesprekje met Bart, Irene en de kids gehad. Zoals zij al gezien hadden was het rond het middaguur flink gaan sneeuwen. Tegen 3 uur 's middags was het al zo erg buiten dat ik nog maar ternauwernood voor een paar dollar benzine kon tanken en alleen maar met cash kon betalen want de pinautomaat was al buiten werking. Toen ik even later thuis kwam van de supermarkt en net bij de achterdeur stond om de boodschappen binnen te brengen hoorde ik ineens mijn auto alarm afgaan. Toen ik naar buiten keek zag ik mijn auto zomaar de oprit af schuiven - midden op de weg waar net een auto aan kwam rijden - zo glad was het inmiddels al! Gelukkig kon de andere auto nog op tijd stoppen en heb ik onze auto - na wat zand en zout strooien - wat beter kunnen parkeren! Vanaf dat moment ging alles snel bergafwaarts....
Het was al vroeg donker en het bleef maar hard sneeuwen. De lampen knipperden regelmatig uit en weer aan en we hoorden buiten in het bos regelmatig het geluid van brekende takken en omvallende bomen. Dit jaar stonden bijna alle bomen nog in het blad en daarom bleef er extra veel sneeuw op alle takken liggen. Dat bleek uiteindelijk rampzalig te zijn want alles ging plat!
Rond negen uur 's avonds: wel mooi die bomen vol sneeuw met het oranje licht van de straatlantaarns!
Een uurtje later hingen de takken nog verder naar beneden en moest ik dezelfde foto maken met de hulp van een zaklamp want de straatlantaarns waren al uit. Om een uur of elf knipperden onze lampen nog een keer en toen was het helemaal donker....
De volgende ochtend was het uiteraard weer mooi weer met een strak blauwe lucht - want zo gaat dat hier vaak. Maar wat een pak sneeuw! En het was nog niet eens november!
De stroom was nog steeds uit maar we hadden gelukkig onze handen meer dan vol met sneeuwruimen om ons daar op dat moment zorgen over te maken. En met al dat geschep en geschuif bleven we lekker warm - want zonder stroom hebben wij niet alleen geen licht...we hebben ook geen verwarming!
Na een eerste snelle inspectie bleek er toch nog wel wat schade te zijn: ons appelboompje was geplet door een grote tak die er bovenop was gevallen...
Onze kano - ook geplet door een dikke tak :(
Maar het ergste was toch wel dat onze stroomdraden op drie plaatsen gebroken waren en op meerdere plaatsen in onze straat lagen de stroomdraden op de grond....
We hadden geen stroom, geen verwarming, geen telefoon, geen internet, geen mobieltjes - alleen mijn werk mobieltje werkte en daarmee knoden we in contact bliiven met de rest van de wereld, alleen moesten we oppassen dat we de batterij niet helemaal opgebruikten want dan moest ik het in de auto opladen, en alle benzinestations waren ook gesloten omdat er geen stroom was....
Langzaam maar zeker werd het duidelijk dat wij niet alleen waren en een groot gedeelte van Connecticut zonder stroom zat: meer dan 830.000 huishoudens!
Ondanks dat het op de zondag na de storm redelijk lekker weer was bleef de temperatuur overdag rond het vriespunt en daalde 'ie 's nachts tot bijna 10 graden onder nul. Ondanks dat ik het huis al goed voorbereid had was het er toch niet echt warm binnen....dus allemaal warme kleren aan!
Gelukkig hebben we een gasfornuis dus we konden nog wel koken en water (en koffie!) warm maken, maar de koelkast en vriezer waren zonder stroom. Ik heb ze allebei opgevuld met bergen sneeuw uit de tuin zodat onze voorraden nog een tijdje koud bleven. Het avondeten was een beetje behelpen met zaklampen, maar nog wel avontuurlijk....
De volgende ochtend werden we allemaal verkleumd wakker met nog steeds geen stroom. We hebben geprobeerd de hele dag zo goed en zo kwaad als we konden door te brengen met spelletjes en dergelijke. Er was nog steeds geen benzine te krijgen in Torrington, alle winkels waren gesloten en een groot gedeelte van de wegen waren ontoegankelijk vanwege de omgevallen bomen, takken en stroomdraden.
Weer een dag later - en nog steeds geen vooruitgang. De ijskoude douches voor papa en mama beginnen flink te vervelen en we gebruiken de bad-routine voor de kinderen als excuus om flink wat water op te warmen zodat het huis een beetje warmer aanvoelt. Gelukkig hebben ze er allebei flink plezier in!
Om een lang verhaal kort te houden: uiteindelijk zijn we uitgeweken naar een hotel, maar het kostte ons 4 uur om een (hele slechte) kamer te vinden - alleen maar om ons een beetje warm te voelen voor een paar uurtjes. De volgende ochtend was de stroom weer terug in een groot gedeelte van Torrington en konden we 's avonds bij vrienden van ons logeren. Finn en Ronan - vriendjes van Madeleine en Jason - waren ook thuis omdat hun scholen nog steeds gesloten waren, dus dat kwam mooi uit! Kon iedereen leuk met elkaar spelen!
Omdat het veel te gevaarlijk was om kinderen op Halloween de straat op te laten (er kwamen nog steeds grote takken naar beneden en er waren nog steeds stroomdraden met spanning erop op de grond) was het hele feest afgelast. Torrington had alle teleurgestelde kinderen de volgende zaterdag een Halloweenfeestje aangeboden in de parkeerplaats van de plaatselijke midelbare school zodat iedereen toch nog zijn of haar snoepjes kreeg. Gelukkig toch nog een reden om de kostuums tevoorschijn te halen!
Uiteindelijk hebben we onze stroom 9 dagen na de storm teruggekregen! Negen dagen zonder verwarming en negen dagen achterstand op het werk en nog weken werk om alle schade te herstellen. Maar op dit moment maakt ons dat allemaal niets uit - het is gewoon heerlijk om weer gewoon thuis in ons eigen bedje te kunnen slapen!
