Geen commentaar...

Technische problemen...

Madeleine is helemaal gek met haar nieuwe ballet DVD (Jason trouwens ook!). Het blijkt echter toch wel moeilijk om de voorbeelden op de TV te volgen en tegelijkertijk de pasjes uit te proberen...

We will rock you!

Op de kop...

Untitled from Twan Leenders on Vimeo.

Volle maan

Gisterenavond was het volle maan en geen wolkje aan de lucht. Ik had Madeleine al lang beloofd dat ze een keer 's avonds laat op mocht blijven om de maan te zien door mijn telescoop en gisteren was het zover. We waren naar een activiteitenavond op Casey's school geweest en op de reis terug stond de maan zo mooi te pronken dat we er eindelijk maar eens werk van moesten maken.Wat een prachtige zomeravond was het hier! En het resultaat was ook erg indrukwekkend. Zelfs met mijn camera en telelens ziet het er fraai uit (zie hieronder), maar de telescoop haalt alles nog veel dichter bij. Ik denk niet dat ik Madeleine binnenkort nog op tijd in bed ga krijgen - ze wil nu elke avond naar de maan gaan staren....

bliksembezoek

De ouders van Casey zijn voor een dag of wat op visite geweest het afgelopen weekeinde. Caran zat net tussen twee behandelingen van haar chemokuur in en het ging haar zo goed dat de dokter toestemming had gegeven om de kleinkinderen even te gaan bezoeken. Er was niet veel tijd voor, maar dat was het haar toch wel waard. Vrijdag de hele dag gereden, vrijdagavond bij ons thuis, zaterdag lekker spelen en zondagochtend alweer vroeg op weg terug naar huis.
Zaterdag was het even lekker weer en zijn we een eindje gaan wandelen op een wandel/fietspad in de buurt. Jason had ons vrijdagmiddag allemaal verbaasd doen staan met zijn driewieler kunsten: hij ging zomaar ineens de trappers gebruiken en scheurde knetterhard vooruit en achteruit door de serre. De volgende ochtend gingen daarom zowel Madeleine als Jason's driewielers mee voor de wandeling!

En kijk eens hoe goed dat gaat! Heerlijk! Helaas moet ik nog steeds met lange mouwen en een pet op naar buiten omdat ik uit de zon moet blijven vanwege mijn medicijnen.
Jason verbaasde ons allemaal door de hele afstand zelf te fietsen - bijna 2,5 km - een dag nadat hij had leren trappen!
Hoewel het op het laatst wel heel langzaam ging. Opa is stiekem een beetje aan het helpen door Jason met een stokje te duwen.
Ja, daar krijg je wel dorst van, zo'n lange fietstocht!
Een kort bezoekje, maar heel leuk voor iedereen!

stekelvarken

Afgelopen week heb ik een aantal van onze natuurgebieden geinspecteerd om te zien of er schade was na alle stormen. Onderweg naar een van de meer afgelegen natuurreservaten kwam ik dit tegen....
Toen ik deze zandweg indraaide bleek er een jong stekelvarken rond te lopen. Het beestje stond meteen stil en zette al z'n prikkers overeind - een prachtig speldenkussen midden op straat! Stekelvarkens zijn niet echt algemeen in Connecticut, maar in de noordwest hoek, waar wij wonen, kom je ze nog wel eens tegen. Het zijn knaagdieren die normaal overdag in de bomen leven. Als je op de juiste plekken af en toe naar boven kijkt kun je dit soort plaatjes nog wel eens tegen komen:

Dappere stapper

Dankzij Irene lag het dagelijkse leven in Connecticut een dikke week plat, maar inmiddels zijn we allemaal weer gewoon aan de slag, ondanks dat er nog flink puin geruimd word overal. Madeleine is ondertussen ook al helemaal gewend aan haar nieuwe school en de nieuwe routine, en ze reist dagelijks met een heuse gele schoolbus naar haar kleuterschool en weer terug naar de kinderopvang, waar Casey haar 's morgens afleverd en 's middags weer ophaald, samen met Jason.

362 mm regen in twee weken!

Nou, het heeft even geduurd, maar hier zijn eindelijk een paar foto's van de voorbereidingen en nasleep van orkaan/tropische storm Irene. Zoals voorspeld is de storm inderdaad precies over ons dak heen getrokken, en dat blijkt nu in nabeschouwing ons geluk geweest te zijn. De gebieden aan de randen van de gigantische storm zijn uiteindelijk veel harder getroffen dan wij - ondanks dat het bij ons ook flink intens was!

Net toen de storm in Connecticut aan land kwam is ze 'gedegradeerd' tot tropische storm omdat de gemiddelde windsnelheid toen net onder de 75 mijl per uur (121 Km/uur) was gezakt. Mijn kantoor staat net aan de kust en was nog blootgesteld aan orkaankracht windsnelheden, maar tegen de tijd dat de storm bij ons huis in Torrington aankwam was de windsnelheid gedaald tot ongeveer 116 km/uur.
De laatste voorbereidingen zaterdagmiddag: de ramen van mijn kantoor dichtspijkeren. Iedereen in Connecticut moest zaterdag na 10 uur 's avonds binnenblijven om de wegen vrij te houden, kustgebieden werden geevacueerd en enkele heel grote snelwegen langs de kust werden vanaf middernacht gesloten. De storm zou zondagmorgen rond 8 uur aan land komen....


Mijn kantoorraam dat normaal uitziet over de Long Island Sound - volgens bijna alle bezoekers het mooiste uitzicht in Connecticut!Valt nu een beetje tegen....
Er was nergens meer spaanderplaat aan te komen en we hebben uit pure noodzaak een aantal oude boekenplanken gesloopt om onze kantoren te beschermen.
Het begint ergens op te lijken!

De storm is de volgende ochtend precies op schema aan land gekomen en heeft weinig schade aangericht aan onze gebouwen (alles wat eraan kapot kan is inmiddels al lang gebroken of weggewaaid). Drie kapotte ramen en wat waterschade - verder niets ernstigs. De zeemuur die ons schiereiland beschermd is er echter niet zo goed vanaf gekomen...

Grote gedeeltes zijn ondermijnd door het water en ingestord. Je kunt het niet goed zien in deze foto's maar sommige rotsblokken in de voorgrond zijn zo groot als een koelkast!
Zoals je ziet liggen er honderden stenen en rotsblokken, sommige formaatje voetbal, op het pad dat over de top van de zeemuur loopt. Alle stenen en rommel op het pad en verder landinwaards geven aan waar het water stond op het hoogtepunt van de storm. De zeemuur is ruim 8 meter hoog, gemeten vanaf het strand aan de voet van de muur, dus je kunt wel zien hoe ver het water omhoog is gekomen! Indrukwekkend!
Het zal nog wel een paar weken duren voordat we alle schade weer hebben hersteld. Gelukkig zijn we er thuis beter vanaf gekomen en afgezien van wat water in de kelder was er verder niets aan de hand. We hebben zelfs de hele storm door stroom gehad - we bleven op de computer steeds kijken waar de stroom uitviel en uiteindelijk waren er nog maar 7 dorpen (van de 173 in Connecticut) waar nog steeds meer dan 90% van de inwoners stroom hadden. Torrington was er daar een van (misschien plus-punt voor de verkoop van ons huis?). Uiteindelijk is meer dan de helft van de staat zonder stroom geweest en sommigen hebben pas 8 dagen na de storm weer licht en warm water gekregen! Al met al hebben we veel geluk gehad!

Om dat we steeds stroom hadden konden we wel mooi op de radar de storm volgen. Het was wel stoer dat urenlang alle bomen voor ons huis alle bomen bijna plat lagen onder de weergaloze windkracht. Toen het oog van de storm boven ons was bleek het af en toe bijna windstil te worden met zelfs een glimps blauwe lucht boven ons hoofd en een half uurtje later lagen alle bomen weer bijna plat, maar nu bogen ze precis de andere kant op! Net als op de televisie!

Inmiddels zijn de staartjes van twee nieuwe orkanen/tropische depressies (Kattia en Lee) over ons dak getrokken en hebben we nog een paar dagen ongenadig veel regen gehad. Volgens de officiele waarnemers in Litchfield hebben we in de laatste twee weken 362mm regen gehad!! Geen wonder dat we een waterval in onze tuin hadden....